Hedwigepolder ligt er nu nog prachtig bij
Bekijk hier de wandeling (routekaart en gps)
AMSTERDAM - Binnenkort gaat de Hedwigepolder weer onder water als compensatie voor het uitdiepen van de Westerschelde. Dat valt te billijken, want de mens kan maar niet blijven doorgaan alle ruimte in te pikken.
Toch gaat de bewering van sommige voorstanders dat de Hedwigepolder „toch niet meer is dan een paar honderd hectare uien en aardappelen" mij veel te ver. Want je zult maar honger hebben! En dat is volgens kortgeleden gepubliceerde cijfers van de Verenigde Naties voor meer dan een miljard mensen dagelijks de harde realiteit. Het blijft dus wrang om 300 hectare vruchtbare akkers, met een geraamde, jaarlijkse opbrengst van zo'n slordige 4,5 miljoen kilo voedsel, onder water te zetten.
Maar het besluit is onomkeerbaar en democratisch gevallen en daarom snel richting Zeeland zolang die polder nog bewandeld kan worden! Dat kost wel een paar centen trouwens. Want Belgen maken graag grappen over de gierigheid van 'den Ollander', maar wat dacht u van de hebberigheid van onze zuiderburen? Om in Zeeuws-Vlaanderen te komen, is de automobilist namelijk min of meer verplicht via de Liefkenshoektunnel in België te reizen. Kost je potverdikke 11 euro! (25 gulden)! Of is het nou juist weer Nederlandse vrekkigheid om je daar druk om te maken...
Hoe dan ook, je komt wel in een onbetaalbaar, uniek stukje Nederland. Met eindeloze akkers waartussen een paar rechte, smalle weggetjes die u naar Emmadorp leiden, een gehucht dat uit niet meer dan een paar huizen, wat boerenschuren en uiteraard een kroeg bestaat. Alhoewel een zeer verleidelijk pleisterplaatsje eerst maar eens wandelen.
Als we de dijk beklimmen, is het even naar adem happen. Voor ons strekt zich namelijk het 3200 hectare grote schorgebied van Het Verdronken Land van Saeftinghe uit. Zo moet Zeeland er eeuwen geleden al uit hebben gezien: slikken, platen en schorren doorsneden met geulen. Waar het zoute water dat met vloed binnenstroomt zich mengt met zoet rivierwater. Op de brakke grond is zo een unieke flora en fauna ontstaan met broed- en foerageerplaatsen voor duizenden kust- en trekvogels.
Fazanten
Lopend op de dijk zien we ontelbaar veel ganzen, eenden en scholeksters. Op het drassige land grazen koeien die vaak tot hun middel in de modder wegzakken. Boven de rietvelden zweven bruine kiekendieven en aan de horizon varen grote zeeschepen van en naar de haven van Antwerpen. Alhoewel zo dicht bij één van de grootste havens ter wereld is de stilte overweldigend. Regelmatig schieten hazen en fazanten verschrikt uit de bosschages weg en op de gerooide akkers zijn groepen ganzen bezig de overgebleven restjes op te vreten. Als we aan het eind van de zeedijk komen, passeren we de radartoren die een belangrijk baken is voor het in- en uitvarende scheepsverkeer. Ook hier zal de dijk worden doorgestoken en afgegraven zodat het water de polder kan instromen. Er zal dan een natuurlijk gebied ontstaan, waarvan de diepe delen twee keer per dag onder water lopen. Bij springtij komt zelfs de hele oppervlakte blank te staan. En dat doet pijn, lezen we onderweg op vele borden.
Gelijk na de toren, waarvoor ook een nieuw plekje moet worden gevonden, banjeren we door het hoge gras van de Hedwigdijk die nu nog de natuurlijke grens vormt tussen België en Nederland. Ook deze waterkering wordt afgegraven en net als het tegenoverliggende Belgische land 'teruggegeven' aan de natuur. De dijk leidt ons terug de polder uit waarna we via lange rechte polderwegen teruglopen naar Emmadorp.
Bij het oergezellige huiskamercafé 'Het Verdronken Land' is het inmiddels druk met fietsers en dagjesmensen. Je waant je hier nog echt in de jaren vijftig. Waardin Gina van Mullem heeft prachtige biertjes op het vat, maar schenkt ook likeurtjes met spannende namen als Volmaakt Geluk en Hemel op Aarde. Toepasselijke namen voor het gevederde volkje aan de andere kant van de dijk, maar de heksenborrel (Saefthinge kruid op jenever gezet) lijkt een toepasselijker drankje voor de gedupeerde boeren.
Bron: Telegraaf